O Gran Ditador

Título orixinal: The Great Dictator
Ano: 1940
Duración: 128 min.
País: Estados Unidos.
Dirección: Charles Chaplin.
Guión: Charles Chaplin.
Reparto: Charles Chaplin, Paulette Goddard, Jack Oakie, Reginald Gardiner, Henry Daniell,
Carter De Haven, Grace Hayle, Maurice Moscovitch, Billy Gilbert.
Produtora: United Artists.
Xénero: Comedia, sátira. Nazismo. II Guerra Mundial.

Trama
Un barbeiro é ferido e internado nun hospital cando loitaba nunha guerra polo seu país. Á súa saída do hospital, moito tempo despois do final da guerra, atópase cun país totalmente distinto ao que el coñecera. Os xudeus, a súa relixión, son discriminados, e viven nuns guetos. Uns días despois da súa saída do hospital, peléxase coas forzas do goberno, pero é salvado por un coronel ao cal salváralle a vida na guerra. Mentres, o ditador Hynkel propoñíase conquistar o mundo e sometelo a súa ditadura. Cando ordenan ao coronel que ataque o gueto xudeu, este négase e é encarcerado. Cando todo o exército está listo para atacar, outro ditador chega co seu exército co mesmo obxectivo que Hynkel, e este recíbeo e convéncelle de que non ataque. Durante todo este tempo, o coronel escapa e escápase no gueto xudeu xunto ao barbeiro que tamén é buscado. Cando van ser apresados, logran escapar vestidos de militares. Chegan á fronteira, xunto ao exército, que confunde ao barbeiro co ditador debido ao seu gran parecido. O ditador verdadeiro é apresado e encarcerado nun campo de concentración e o barbeiro, cun discurso, proclama a liberdade e a eliminación da ideoloxía nazi.


Valoración do período histórico
A película é unha sátira. Tendo en conta iso, non pretende reflectir a realidade de forma fiel, xa que busca expresar en forma de burla o que era a situación en Estados Unidos coa chegada dos nazis e o final da Primeira Guerra Mundial en 1918. Con isto quero por en claro que o obxectivo da película é ridiculizar en todo momento este período e dar outro punto de vista totalmente diferente. Se teño que xulgar como é a película en relación coa realidade, creo que é moi enxeñoso a parte de converter isto nunha comedia e aínda así reflectir, dunha forma ou doutra, o que era a realidade nesa época. Os erros poden entenderse porque non é un documental, é unha sátira. Non pode expresar na súa plenitude o período no que se atopa porque non busca ser fiel, tende á comedia para chegar ao seu público de forma máis amena e dar un xiro ao que foi a mentalidade neses anos. E iso é un acerto que me pareceu moi interesante. É intelixente, aínda que recorra á trucos de comedia fáciles ou outros que parezan no seu primeiro momento ridículos. Como soporte visual, como ferramenta para chegar ao público, é en si unha maneira innovadora de contar o pedido histórico do que tanto se fala. Aínda que non podas guiarte completamente pola película, non busca ser un documental, e consegue o de calar na mente aínda despois de tela visto.