Os corpos invisibles

 Título: Os corpos invisibles

Autora: Emma Pedreira

Ano: 2019

País: Inglaterra

 

Esta obra trata sobre dúas mulleres, unha chamada Prometea Stoner, que é moi misteriosa e circulan moitas lendas arredor da súa persoa, e outra chamada Loretta Count, que é unha rapaza de 15 anos que traballa nunha fábrica da industria téxtil chamada FitzmonguerCorp. Un día, no que Loretta séntase na valla da Stoner House, casa de Prometea, acaba caendo dentro. Nese momento as protagonistas coñécense e Loretta faise carteira de Prometea, que lle envía cartas a unha muller chamada Mary S. A través da lectura desas cartas, Loretta descubre a doenza e o plan secreto que ten Prometea e como vai levalo a cabo.

A obra estrutúrase en capítulos aínda que non están marcados por números, e polo contido a obra divídese en 3 partes: Unha primeira parte de presentación e introdución dos personaxes que remataría cando Prometea e Loretta xúntanse por primeira vez. A segunda parte estaría composta polo desarrollo do plan de Prometea e os seus resultados así como os relatos de Loretta na fábrica, as conversas con Felicia e Belinda, dúas nenas que forman parte da burguesía, e os viaxes a enviar as cartas. A parte final corresponde a cando o plan de Prometea chega ao seu final e tamén cando se inicia unha “revolta” en FiztmonguerCorp, impulsada por Loretta.

O estilo do obra é narrativo, escrito en prosa e con cartas nalgúns capítulos.

Creo que esta obra é moi boa e engancha bastante se a un lle gusta ler, porque provoca unha sensación de querer saber o que vai suceder a continuación: como avanza o plan de Prometea, a relación entre Loretta e ela, o que sucede na fábrica, etc. Tamén porque ensina valores de loita e superación, e nos axuda a entender como cambiou a vida dende entón, os avances que se lograron para as mulleres, nas condicións de traballo… que provoca unha reflexión moi profunda.

O máis interesante desta obra é como Prometea e Loretta van madurando emocionalmente e Loretta entende que todos somos importantes, sen importar a nosa clase social, xénero ou calquera cousa, e todos merecemos tratos dignos. Desde o punto de vista histórico é unha obra bastante ben contextualizada, ten as innovacións propias dese tempo, como a máquina de coser e reflexa ben a situación social e das mulleres. Tamén mostra como eran as condicións laborais e os abusos de poder realizados en moitos casos por capataces hacia mulleres, no que a culpa recaía sobre a propia muller que sufría o acoso. Por último, achéganos un pouco á literatura femenina do século XIX, xa que na obra se mencionan moitas escritoras como George Eliot, Jane Austen e Emily e Charlotte Brontë, ademáis de que se xoga moito ca obra de Frankenstein de Mary Shelley.

Os únicos erros que ten son a existencia da cadeira de rodas motorizada de Prometea e as operacións para amputar membros e cambialos por outros de xente morta, que apenas se poden realizar no noso tempo.

Cristián Páramos